Pozytywna dyscyplina
Pozytywna dyscyplina w naszym przedszkolu, czyli nauka bezpiecznego oraz harmonijnego funkcjonowania w społeczeństwie. Dzieci w wieku przedszkolnym mają potrzebę postępowania wg jasnych zasad, co buduje w nich poczucie bezpieczeństwa.
Narzędzia i techniki stosowania pozytywnej dyscypliny:
Obowiązki w grupie przedszkolnej – w każdej grupie na każdy kolejny tydzień są wyznaczani dyżurni do szczególnego dbania oraz pilnowania porządku w poszczególnych kącikach czy wykonywania czynności porządkowych np po posiłku. Dzieci bardzo chętnie pełnią funkcję dyżurnych, poprzez realizację powierzonych im obowiązków, uczą się nowych rzeczy, rozwijają zainteresowania społeczne, czują się kompetentne i potrzebne w grupie.
Zasada ograniczonego wyboru – ograniczony wybór pozostawia dziecku przestrzeń do podjęcia samodzielnej decyzji, np.: gdy jest czas pracy własnej i widzimy dziecko, które nie wie, czym się zająć oraz prowokuje do zaburzenia spokoju w grupie, wówczas proponujemy takiemu dziecku konkretną pomoc rozwojową do pracy, pytając: „Chciałbyś popracować różową wieżą czy puszkami szmerowymi?”, zamiast pytać: „Czym chciałbyś popracować?” Tak postawione pytanie zdyscyplinuje dziecko oraz pomoże mu w podjęciu decyzji. Wspólnie szukamy rozwiązania z dzieckiem, dając mu wybór jednak w ograniczonej postaci
Kąciki emocji – jest to taka pozytywna przerwa, która wspiera dziecko w dojściu do harmonii. Jest to miejsce, w którym dziecko może sobie wygodnie usiąść, uspokoić swoje emocje, ochłonąć, a w rezultacie poczuć się lepiej, gdy będzie tego potrzebować.
– Bardziej zachęcać niż chwalić – oczywiście za sukcesy warto chwalić, ale również zachęcać do dalszej pracy i rozwoju mocnych stron. Przykładowo – stwierdzenie „Jesteś wspaniały i pracowity” jest pochwałą, natomiast „Dziękuję, że mi pomogłeś” lub „Dziękuję, że pomogłeś Zosi przenieść tackę” zachęca do ponownego udzielenia pomocy przy kolejnych okazjach. Zachęty pozwalają na dostrzeżenie własnego wkładu w odniesiony sukces, skłaniają do samooceny, a w efekcie na budowę poczucia sprawstwa oraz własnej wartości.
– Uczymy dzieci tego, co mogą robić, a nie tego, czego nie mogą – przykładowo, zamiast polecenia „nie biegaj” lepiej powiedzieć „idź spokojnie”, zamiast „nie szarp tego” – „wyjmij to delikatnie”. Dajemy wskazówki, z których dzieci korzystają, np.: przed wejściem na salę każde dziecko zaznacza obecność wkładając patyczek ze swoim imieniem w kieszonkę na danym dniu, następnie w niektórych grupach wybiera przywitankę, natomiast przy wyjściu przekłada patyczek, zaznaczając swoją nieobecność.
